Ik hoef slechts 15 km naar de Thaise grens te rijden dus ik kan het rustig aan doen ‘s-morgens en dat is maar goed ook want ik merk aan mijn vaste slapen dat de lange rijdagen me niet in m’n kouwe kleren gaan zitten.
Rond 10.00 uur klop ik aan bij de grens van Laos. Uitstempelen van mijn paspoort bij immigratie en van het Carnet van de motor bij customs gaat redelijk soepel. Al moet ik ook nu weer de douanier te hulp schieten en aanwijzen waar de juiste stempels moeten komen. Maar even later rij ik toch over de 1200 meter lange Friendship Bridge over de Mekong rivier die Laos en Thailand met elkaar verbindt.
Aan de kant van Thailand dacht ik dat het sneller zou gaan, maar ook daar hetzelfde verhaal. Dat de douaniers niet meteen weten wat ze met mijn Carnet moeten kan ik nog enigszins begrijpen. Ze zullen er niet veel in een werkweek tegenkomen. Maar wat ik niet begrijp is de totale wanorde bij de te volgen routes en volgorde van loketten.
De procedures zijn in alle landen hetzelfde: instempelen persoon en evt. vervoermiddel bij binnenkomst en uitstempelen bij vertrek uit een land. Simpel toch?
Maar bij geen enkel grenskantoor van de 26 grensovergangen tot nu toe zijn deze zaken duidelijk aangegeven en wordt je van het ene loket naar het andere gebouw gestuurd. Soms zelfs honderden meters uit elkaar! Iedere keer weer een ergerlijke zoektocht in hete omstandigheden. Grenskantoren zouden wat dit betreft een voorbeeld aan luchthavens kunnen nemen, waar meestal wél alles duidelijk staat aangegeven.
Hoe dan ook, ik ben weer in Thailand! Heerlijk strak asfalt, lekkere ice-coffee bij Amazon en op iedere straathoek een 7-Eleven. Zooooo luxe!
