Vandaag kies ik een route over wat kleinere wegen want het is minder dan 250 km naar Isfahan. Het grootste gedeelte van de route gaat door de woestijn. Denk dan niet meteen aan hoge zandduinen en verblindende zon. Het is meer een droge lege vlakte met grove rode aarde, stenen, dorre struikjes en heerlijke 25 graden. In sommige gebieden is door de aanwezigheid van water en goede irrigatie zelfs akkerbouw.
Om de 15-20 km ligt wel een dorpje. Daar is het altijd opletten voor de snelheidsbeperkende verkeersdrempels. Vanaf een afstand zijn ze vrijwel onzichtbaar, maar wel altijd door borden langs de weg aangegeven. Maar omdat ik vaak om me heen zit te kijken mis ik wel eens een bord en heb ik al enkele keren het ABS van de motor moeten aanspreken om een harde klap te voorkomen.
Als ik in Isfahan aan kom is het nog 9 km naar mijn hostel, wat al aangeeft hoe groot de stad is. Ik rij op het ritme van het verkeer mee en al snel verzamelt jeugd op lichte motoren zich om me heen die met me mee rijden. Ze maken wheelies, roepen naar me en blijven aandacht vragen. Het is komt nogal intimiderend over en ik hou mijn aandacht zoveel mogelijk bij het drukke verkeer en wissel niet meer dan enkele vriendelijke gebaren met ze, want ze spreken geen Engels.
Het hostel ligt midden in het centrum en heeft een grote ommuurde tuin. Als ik aanbel gaat de poort al automatisch open en kan ik mijn motor veilig op de binnenplaats parkeren.
‘s-Avonds wandel ik naar het Naqsh-e Jahan plein dat volledig omringd is door een bazaar met kleine winkeltjes. Zei ik eerder dat ik weinig creativiteit tegenkwam in de steden? Nou dat is hier wel anders. Een enorme hoeveelheid handgemaakte kunst in koper, zilver, tegels, tapijten enz. Het is er lekker druk en als ik door de bazaar wandel stuit ik zowaar op een filmset van een beroemde Iraanse dagelijkse serie.
De geluidsman ziet meteen dat ik een tourist ben en begint, terwijl ze wachten op de opname voor de volgende scène, een praatje met me. Lang verhaal kort; even later zit ik op zíjn stoel met zíjn hoofdtelefoon op naar het geluid van de vorige scène te luisteren, komt de creative director me thee brengen en komen 2 acteurs zich voorstellen. Echt, ik moet weer lachen terwijl ik dit schrijf. Alleen in Iran.
De volgende dag bezoek ik het Naqsh-e Jahan Plein nogmaals maar nu met de Abbasi Great Moskee en het Amam Ali Plein. Daarna een flinke wandeling naar de iets tegenvallende Choobi Bridge en als ik eind van de middag terug in het hostel ben en 16 km in de benen heb is het wel goed geweest. Onder het genot van mijn zelfgemaakt spaghetti luister ik naar de ervaringen van een duits gezin wat hier herfstvakantie viert maar toch een beetje moeite heeft met de indrukken van het verkeer, het lawaai en de drukte en ik besef me dat het bij mij toch al is gaan wennen.
