Het is nog maar een klein stukje naar de grensovergang met India dus ik vertrek op mijn gemak richting de Wagah grenspost. Dit is een van de bijzonderste grensposten ter wereld. India en Pakistan zijn geen vrienden en de inwoners van beide landen mogen, uitzonderingen daargelaten, niet naar elkaars land reizen. Het is dan ook de enige grenspost op de meer dan 2000 km grens die ze met elkaar delen en de poort gaat alleen open voor enkele reizigers en tijdens de dagelijkse ceremonie.
Het is niet druk als ik aan kom rijden, er is geen vrachtvervoer mogelijk dus dat scheelt al meteen enorm. Bij het verlaten van Pakistan wordt ik iedere paar honderd meter om mijn paspoort gevraagd en na de nodige stempels en het exporteren van mijn motor met het Carnet ben ik klaar om India in te rijden. De dienstdoende ambtenaar die mijn Carnet afhandelt bezorgt me zelfs nog tegen een zeer gunstige wisselkoers Indiase Roepies.
De werkelijke grens bevind zich midden in een enorm stadion en bestaat uit 2 mooie grote poorten met daartussen 3 meter niemandsland. Ik sta met mijn motor pal voor de poort te wachten en voel me uitverkoren, bijna emotioneel, dat ik hier mag passeren. Mijn Carnet wordt van de Pakistaanse douanier aan de Indiase douanier gegeven zonder over de grens te komen, de poort wordt enkele meters open geschoven en ik mag doorrijden. Wat een speciaal gevoel!
Aan de Indiase zijde wordt ik opgevangen door douaniers die me meenemen naar de nodige bureautjes en loketten. Ze vertellen me dat bij customs de bagage gecontroleerd zal worden en mijn motor door de X-ray zal gaan. Op het formulier met aangiftes vul ik dan ook eerlijk in dat ik een drone bij me heb. En dat had ik beter niet kunnen doen…
Mijn motor wordt niet gescand en mijn tassen niet gecontroleerd maar de douane heeft een probleem met mijn aangegeven drone want die mag niet ingevoerd worden. Ik had dus beter niet zo eerlijk kunnen zijn maar ik dacht echt dat ze hem dan toch gingen ontdekken. Lang verhaal kort: als ik beloof dat ik er geen gebruik van maak mag ik hem houden, maar dien ik wel even een nieuw aangifteformulier in te vullen, zodat het ook op papier klopt. Poe hey! Hier kom ik goed mee weg! Na nog enkele kleine formaliteiten gaat een laatste kleine poort open en ben ik vrij om India in te rijden.
De ceremonie voor het sluiten van de poort begint om 16.30 uur en ik ben ruim op tijd, ook al omdat ik weer een half uur vooruit in tijd ben gegaan. Ik rij terug naar het grensstadion, waar de eerste Indiase toeristen al verzamelen voor de ingang.
Het stadion stroomt langzaam vol en en één van de douaniers zweept het publiek onder begeleiding van keiharde muziek op. Het is echt een groot feest met veel gejuich en gescandeer van leuzen. Aan de Pakistaanse kant doen ze hetzelfde, met hun eigen muziek en gejoel. Aangezien ik dicht bij de grenspoort zit is het een kakofonie van geluid!
De ceremonie is echt een geweldig theatraal machtsvertoon waarbij de douaniers van beide kanten elkaar als hanen uitdagen en ‘bedreigen’ maar wél elkaars handen schudden. Aan het einde worden beide vlaggen simultaan gestreken en gaan de poorten voor de laatste keer die dag dicht. Een prachtig schouwspel dat door duizenden super enthousiaste mensen wordt bezocht. Echt een belevenis!
Na de ceremonie rij ik in de schemering weg om 30 km later in het donker aan te komen in mijn hotel in Amritsar. Het hotel ligt in een druk steegje zonder privé parkeerplaats en voor het eerst dek ik mijn motor af met de motorhoes. Het voelt als onnodig, maar better safe then sorry.
