De site van Pergamon

Het pension in Akçay zal me nog even heugen, want het is even geleden dat ik zo slecht slaap. In het steegje onder mijn raam bevond zich een pub, die net vanavond een live muzikant op het programma heeft staan. Turkse volksliederen die alleen met gitaar en zang door een mega-versterker, hard en vals, tot in de kleine uurtjes, het steegje in worden geslingerd. En dan, om 5.20 uur vindt het koppel in de naburige kamer het nodig om hard te gaan praten en luid te lachen. Dat vergaat ze echter snel na dat ik commentaar ben gaan geven. De dagelijkse oproep voor gebed om 6.20 uur, uit de luidsprekers van de moskee náást het pensioen, is deze ochtend dan ook minder welkom. 

Ik ben vandaag dus heel vroeg klaar om te vertrekken en aangezien het pension geen ontbijtservice heeft, loop ik naar de boulevard aan het strand voor koffie. Ontbijten doe ik onderweg dan wel.

Na zo’n 100 kilometer gereden te hebben kom ik aan bij de Pergamon Akropolis in Bergema. Óók alweer op de Unesco werelderfgoedlijst, ik begin er een neus voor te krijgen.

Pergamon, het huidige Bergama, was vanaf ong. de achtste eeuw v.C. een rijke en machtige stad. Het rijk Pergamon omvatte op het toppunt bijna het gehele westen van Klein-Azië en was een van de fraaiste steden van de oude wereld, met een rijkdom aan monumentale tempels, fonteinen, gymnasia en andere bouwwerken. Ik vindt het erg indrukwekkend om te zien wat men in die tijd al, zonder machines, kan bouwen en maken.

Zelfs langs de weg kom ik de overblijfselen van vervlogen tijden tegen. Ik herken kleine heuvels in het landschap en herinner me dat ik gelezen heb over  ‘Tumuli’. Kleine graftombes die ook wel bekend zijn als de piramides van Turkije.

Als ik aan kom in het dorpje Pamukkale zie ik van verre de zout- of kalk terrassen al. Het lijkt een besneeuwde helling, maar dat ga ik morgen van dichtbij bekijken.