Als ik ‘s-morgens de hoek om rij van het hotel in Martoemi is meteen de weg opgebroken. En daarna wordt het niet veel beter en is het asfalt een enorme gatenkaas waar ik max. 30 km/h op kan rijden. Ik hou m’n hart vast want als het zo de 265 km die ik vandaag moet afleggen blijft, ga ik mijn bestemming niet halen. Gelukkig is het na een kilometer of 10 beter en schiet het alweer lekker op.
Helaas heeft Azerbeidzjan zijn grenzen nog steeds gesloten voor reizigers, maar mijn route vandaag gaat een heel klein stukje langs de grens waardoor ik er toch een glimp van op kan vangen. Het gaat vervolgens goed de hoogte in, maar nu met kaarsrechte klimmende en dalende wegen. De oude vrachtwagens hier spugen zo veel roetwolken uit als ze bergop gaan dat ik m’n adem in moet houden als ik ze voorbij ga. Bah.
Al snel doet de volgende bergketen zich aan. Het is grijs en mistig en af en toe rij ik in en zelfs boven de bewolking! Ziet er prachtig uit maar ik vind het te koud om af te stappen voor een foto en wil zo snel mogelijk op mijn eindbestemming zijn.
In Meghri, het laatste dorp voor de Iraanse grens heb ik mijn B&B geboekt, maar het adres bestaat, net als alle teksten hier, alleen uit cyrillische tekens waar Googlemaps en Garmin niks van bakken. Als ik in het dorp aankom stuur ik ze een foto van het supermarktje waar ik sta en 5 minuten later staat mijn gastheer naast me en rij ik achter zijn auto aan naar hun huis. Het grote huis ligt boven op een heuvel en op de grote veranda kijk ik uit over het dorp en de Armeense bergen. Ik krijg mijn grote slaapkamer aangewezen en de badkamer deel ik met ze.
Het oudere echtpaar heeft nog niet veel gasten ontvangen en ze vragen vaak wat ik wil, maar met de vertaal app komen we er wel. Voor een klein bedrag extra mag ik mee eten. Alles wat op tafel staat komt uit hun eigen grote tuin.
De volgende dag is het ook nog wat onwennig aan het ontbijt, want dat blijkt er niet te zijn. Als ik er naar vraag vertelt mevrouw me dat haar man altijd alleen koffie als ontbijt neemt. Gelukkig kan ik haar beleefd duidelijk maken dat dit bij overnachtingsplekken meestal anders gaat en na een half uurtje heeft ze toch een ontbijt voor me terwijl haar man al op het land gaat werken.
Als ik ga kijken wat hij aan het doen is krijg ik een rondleiding en moet ik alle vruchten proeven. Wellicht wat veel nieuwe smaken wat later protesteert mijn maag een beetje. Ik vul mijn dag verder met het wissen van de onderhoudsmelding van de motor, verslagen maken en het klaar maken van de Garmin Inreach. Met dit apparaatje kan ik wereldwijd via satelliet een kort bericht en mijn locatie verzenden naar mijn contactpersonen en SOS verzenden in geval van nood.
Morgen ga ik de grens met Iran over en dat is toch spannend gezien de huidige situatie. Ik heb er goed over nagedacht en veel navraag gedaan en ben er van overtuigd dat het voor buitenlanders niet extreem gevaarlijk is. Het is tenslotte geen oorlog en de grenzen zijn gewoon open. Als ik gebieden met oproer ontwijk en me afzijdig hou bij discussies of meningen heb ik weinig te vrezen lijkt me. Voor de zekerheid haal ik wel de camera van mijn helm af en zal ik op de motor niet meer filmen.
Reizen zal er wel moeilijker worden door weinig of geen internet en meer politiecontroles, maar dat was 30 jaar geleden niet anders. Ik heb lang uitgekeken naar Iran en ik hoop dat mijn gevoel me de juiste weg wijst.
