De avond voor de dag dat ik Iran in ga rijden krijg ik via Instagram van 2 Iranezen een bericht of ze me ergens mee kunnen helpen. De ene is een motorrijder die me graag wil ontmoeten als dat qua route uitkomt, de andere heeft een commerciële inslag, want hij helpt reizigers met het papierwerk bij de grensovergang.
Met beide heb ik een leuk gesprek en ik hap toe op het aanbod om voor $50 ontzorgt te worden bij de grensformaliteiten incl. een verzekering voor de motor. Ik denk echt dat ik het ook zelf kan, maar ik wil na de grensovergang, die gemakkelijk een halve of hele dag kan duren nog de 160 km naar Tabriz rijden en dan is een snelle afhandeling door een fixer wel handig. Ik spreek af om hem aan de Iraanse zijde van de grens te ontmoeten.
‘s-Morgens ben ik al vroeg wakker en na ontbijt en afscheid bij de B&B rij ik op m’n dooie gemak de 10 km naar de grens. Het is er niet druk, gelukkig. Aan de Armeense zijde wordt door wel 6 verschillende douaniers naar paspoort en motorpapieren gevraagd. Ik krijg het nog even Spaans benauwd als ik tassen en koffers open moet maken, want ik heb een drone bij me en daar zijn ze niet blij mee weet ik. Maar gelukkig blijft het bij een oppervlakkig geworpen blik en kan alles weer dicht en kan ik doorrijden naar de Iraanse zijde aan de andere kant van de rivier.
Als ik daar aankom heeft een douanier een discussie met een Georgische stel die impulsief bedachten om in hun Lada een paar dagen door Iran te touren. Hij krijgt ze niet uitgelegd dat ze een Carnet De Passage nodig hebben om de auto te importeren. Dit zijn import- en exportpapieren die, in ieder land dat dit eist, gestempeld moeten worden als bewijs dat de auto niet in het land achterblijft of verkocht wordt.
De douanier vraagt mijn CDP en legt ze daarmee uit dat ze zich om kunnen draaien en niet het land in mogen.
En dat is mijn geluk. Want deze douanier neemt mijn CDP en mij mee langs alle loketten en tekent en stempelt persoonlijk mijn papieren. Ik heb nog niet eens de kans om contact op te nemen met mijn fixer, die dit voor me zou doen. Nog geen half uur later wenst hij me welkom in Iran en een beetje beduusd rij ik naar de exit-poort en laat ik voor de laatste keer mijn papieren zien. Ik ben in Iran! De complete grensovergang in iets meer dan 1,5 uur, zonder fixer.
Ook na de grenspost geen grote 2 baansweg, maar een smalle asfaltweg,die hier en daar al flink opgelapt is, en meteen omhoog de bergen in gaat. Wat een landschap weer! Hoge spitse, rotsachtige bergen zonder begroeiing en daar tussen rode, gele en bruine aarde en jawel, ook weer regenboogbergen. Geweldig, wat een uitzichten.
Ik voel me echt euforisch en zit met een smile van oor tot oor op de motor. Van een onveilig gevoel is geen sprake. Ik kom geen politie of leger of wat dan ook tegen. Integendeel, auto’s toeteren, inzittenden zwaaien en het lijkt wel of iedereen me toe lacht. Wat een verschil met Georgië en Armenië.
Ik prijs me gelukkig met mijn werkende Garmin navigatie en tokkel op mijn dooie gemak richting de stad Tibriz. De derde grote stad van Iran. De stad is druk en verkeersregels lijken niet te bestaan. Stoplichten hangen er voor de sfeer en op rotondes doet iedereen maar wat, maar gelukkig wel allemaal dezelfde richting in.
Als ik door een klein straatje met alleen maar brommerzaken rij, haken 2 gasten bij me aan tot ik voor de deur van het hotel sta. Allebei op mijn motor foto’s maken en natuurlijk weer telefoonsnrs. uitgewisseld voor als ik hulp nodig heb. Daar kan je toch alleen maar blij van worden!
Enfin, na een goede onderhandeling ben ik voor $30 weer 2 nachten onder de pannen in een posh hotel in het centrum. Met WiFi, maar helaas geen VPN, whatsapp, Messenger, YouTube, enzovoort. Gelukkig kan ik via e-mail wel thuis laten weten dat alles goed gaat.
Ik fris me op en loop meteen naar het park tegenover het hotel om wat te eten en te drinken. Bij een streetfood-tentje vraag ik aan een jongeman die Engels praat of hij me kan helpen met bestellen en al etend raken we aan de praat. En dat blijft zo tot ver in de avond. Hij laat me zowat de hele stad zien en ik leer veel over het Iraanse leven. Enorm indrukwekkend. En ik ben pas 1 dag hier…
Hey Ivo, bin zelluf toch ouch waal bliej det de grenseuvergang noa Iran good is gegange. Hoop det de rest vanne tour ouch zoe gemekkelik verluuptj
Ha Leon, merci veur dien berichtje. Ich haaj mich veur niks zorg gemaaktj, al isj natuurlik good om op mien hoede te blieve. Veuralsnog geit alles nog steeds veurspoedig!