Me

And my bikes

Het eerste boek van een wereldreiziger kreeg ik zo’n 25 jaar geleden voor mijn verjaardag. Ted Simon reisde 4 jaar met zijn motor over de wereld en beschreef zijn avonturen in het boek ‘Jupiters reizen’. Op fascinerende wijze schijft hij over de adembenemende landschappen, de intrigerende mensen en de kleurrijke culturen, maar ook over de armoede en de vaak bizarre omstandigheden waarin hij terechtkwam.

Hoe realistisch zijn beschrijvingen ook waren, voor mij was het toen nog complete fictie. Ik had een gezin en een prima baan in de reclame, maar nog niet eens genoeg vrije dagen om alle vakanties van de kinderen thuis te zijn. Verder weg van je bed kan een lange solo reis dan niet zijn…

Ik ben geboren in 1968 en kreeg in mijn tienerjaren al interesse naar alles waar benzine in moet. Zelf rijden begon met een crossbrommertje en nog voor ik 16 werd stond er een schakelbrommer in de garage. Op mijn kamer hingen posters van motoren en het eerste wat ik deed na mijn 18e verjaardag was een auto- én motorrijbewijs halen. Al snel had ik genoeg geld bij elkaar gespaard om mijn eerste motor te kopen: een Honda Magna VF700C. Een echte custom motor (dit soort motoren was erg populair in de jaren 80), ideaal om heel relaxed mee rond te touren. Maar mijn custom had wel een potent V4 blok in het frame hangen. Altijd genoeg power voor handen en al snel verwisselde ik het stuur om zo een sportievere houding aan te kunnen nemen op de steeds sneller wordende ritjes.

Na een scheiding en mijn dientengevolge gedwongen part-time vaderschap kreeg ik steeds meer vrije tijd om handen. Tijd die ik graag op de motor doorbracht en de trips en vakanties die ik maakte ondernam ik dan ook meestal alleen. Ik heb dit nooit als een nadeel ervaren want door middel van internet is het contact met liefhebbenden altijd dichtbij. Alléén reizen heeft ook als voordeel dat je geen discussies hebt over te nemen routes, pauzes of overnachtingsmogelijkheden.

Tijdens een koffiepauze bij een motordealer werd ik echter verliefd op een ander. Een Cagiva Raptor 996. In mijn ogen de mooiste naked bike die er op dat moment was. Italiaanse vormen met een Japans kloppend V2 hart. Maar een nieuwe motor kon ik niet betalen en ik besloot te wachten tot deze in de tweedehandsmarkt werd aangeboden. En dat lukte. Anderhalf jaar later werd het mijn motor. Iedere dag, elk weer en jaargetijde reed ik mijn woon-werkafstand, wat na de winter resulteerde in een onherkenbaar vieze machine. Door de vele kilometers moest ik ook vaak onderhoud aan de ketting doen en dat was zeker niet mijn hobby. De volgende motor moest dus sowieso weer een cardanaandrijving hebben.

Door verandering van baan, nu werk ik in de onderwijs-ondersteuning, en twee studerende zonen die steeds meer hun eigen plan trekken kon ik steeds meer op pad en met de motor op vakantie. Ook in mijn nieuwe relatie, wat later mijn tweede vrouw werd, was er altijd ruimte om veel samen, maar ook apart dingen te ondernemen. Maar toen kreeg mijn leven opnieuw een grote wending. Mijn vrouw werd ziek en op Valentijnsdag 2019 is ze na een lang ziekbed overleden. Voor de zoveelste keer zag mijn toekomst er anders uit dan ik had gedacht.

Enkele jaren en twee Raptors verder (de eerste werd een total loss bij een aanrijding) zag ik de opvolger. Een brute, sportieve motor met maar liefst 162 PK én cardan. Die combinatie moest voor mij gemaakt zijn! Na een testrit was ik verkocht. De BMW K1200R werd de mijne en ik heb er ruim 10 jaar met woon-werkverkeer, circuitdagen, autobahn-knallers en Alpenvakanties van mogen genieten. Helaas ging in 2019 de versnellingsbak kapot tijdens een rit naar de Franse Alpen en was ik genoodzaakt om naar een vervanger uit te kijken. En met een droom in mijn achterhoofd wist ik al dat het deze zou gaan worden…

Toen het duidelijk werd dat we niet samen oud zouden worden leerde me dit dat ik levensdoelen, ambities of dromen niet vooruit moest schuiven want het leven kan altijd anders lopen dan je denkt, wat we op dat moment aan den lijve ondervonden. In die verdrietige periode in mijn leven stortte ik me dan ook helemaal op het dichterbij halen van mijn dromen en het werd steeds helderder dat wat eerst een onmogelijke reis leek, steeds realistischer uitvoerbaar leek te worden. Het voorbereiden van de reis vulde de leegte die ze achterliet…

Inmiddels is er ruimte voor nieuwe liefde in mijn leven en Covid blijft heel onvoorspelbaar roet in de reisroute gooien. Op dit moment (nov. 2021) is de wereld nog grotendeels op slot voor overlanders. Hopelijk gaat dit snel veranderen!

“When the road ahead seems impossible…

start the engine.”