Het huis waar ik de kamer had gehuurd om te overnachten, beschikt over een volledig ingerichte keuken. In het plaatselijke winkeltje had ik gisteravond nog brood en beleg gekocht dus ik kan ontbijten zonder ook maar iets van mijn kampeerspullen hoeven uit te pakken. Ik trek de deur achter me dicht en de sleutel gaat weer de brievenbus in.
Vandaag ga ik weer twee joekels van monumenten bezichtigen, die vrij dicht bij elkaar én op mijn route naar Turkije liggen.
Het eerste monument, The Liberty Memorial in Shipka, staat symbool voor de bevrijding van Bulgarije. Het gevaarte moest bij de onthulling in 1934 op een Bulgaars fort lijken, is 32 meter hoog en staat boven op de Shipka Peak. De 890 traptredes er naar toe is nog wel een dingetje maar gelukkig is het niet zo warm vanmorgen.
Vanaf de Shipka Peak is ook het tweede monument dat ik wil bezoeken al te zien: The Buzludzha monument. Onthult in 1981 op een plek waar veel veldslagen plaatsvonden tussen de Bulgaren en Ottomanen. Juist op die plek wou de Bulgaarse Communistische Partij samenkomen en lieten ze dit bijzondere gebouw maken. Want dat is het. Een gebouw waar de partij hun bijeenkomsten en evenementen hielden. Maar niet voor lang, want na het ineenstorten van de Sovjet Unie werd het vanaf 1989 aan zijn lot overgelaten.
Nu is het helaas niet meer toegankelijk wegens instort gevaar en aangezien ik vandaag naar de grens met Turkije wil, laat ik het bij enkele foto’s.
De weg naar de grens bestaat uit veel ontzettend lange, rechte stukken door gigantische akkerlanden en verafgelegen industriegebieden. Met 34 graden niet altijd de leukste wegen, maar altijd nog beter dan autowegen. Voor ik bij de grens kom moet ik langs een kilometers lange file van vrachtwagens, die door de politie van de autoweg naar het achterland gedirigeerd worden. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat ze hier dagen in de rij staan.
Uiteraard kan ik er langs en sluit ik, na zonder problemen en snel uit Bulgarije gezet te zijn, aan bij de korte file’s bij de Turkse grensposten. De grensovergang doet me nog het meest aan een luchthaven denken. Gigantische groot met zelfs een duty free shopping zone.
Maar snel gaat het niet. Per auto duurt het zeker 10-15 minuten voor alles geregeld is. De meeste bezoekers moeten, net als ik, een verzekering kopen omdat de Nederlandse voertuigverzekering niet geldt in Turkije. Al met al doe ik er ruim 2 uur over om de grens te passeren, waarvan de helft in de volle zon bij 32 graden.
Gelukkig ben ik wel voor donker in de eerste stad in Turkije na de grensovergang, Edirne. Het is weekend en echt ontzettend druk in de stad. Overal mensen. Als ik mijn motor door de krap straatjes heb gemanoeuvreerd en het Hostel binnen loop krijg ik te horen dat ze vol zijn. Oei, dat had ik niet verwacht. Drijfnat van het zweet probeer ik een tweede hostel. Ook vol. Bij het hotel om de hoek heb ik geluk. Ik krijg de laatste kamer voor €25,- incl. ontbijt (en airco) en stap met mijn motor onderkleding nog aan, onder de douche. Eerst even bijkomen nu…
Ik blijf enkele dagen in dit hotel omdat ik een goede internet verbinding nodig heb om online in te loggen als mijn oudste zoon Pim op de universiteit zijn afstudeer scriptie gaat verdedigen. Tot dat moment heb ik ruim de tijd om de stad Edirne te verkennen.
En dat begint met mijn bezoek aan een moskee. En dan maar meteen ook één die op de werelderfgoed lijst staat: de Selimiye moskee. Deze werd gebouwd tussen 1568 en 1574, in opdracht van de Ottomaanse sultan Selim II. Met een koepel van 32 meter doorsnee en minaretten van 71 meter hoog een indrukwekkende verschijning.
Helaas voor mij, maar fijn voor toekomstige generaties, staat het gebouw momenteel in de steigers wegens renovatie werkzaamheden. Ook het interieur is slechts gedeeltelijk te bezichtigen. De foto van de moskee zonder steigers en het interieur van de enorme gebedsruimte komen van internet.
