Als ik de gordijnen van mijn kamer open doe hangen er wel 20 luchtballonnen in het schemerlicht van de zon die nog aan het opkomen is. Wat een prachtig gezicht. De streek Cappadocie, die ik later nog ga bezoeken, staat er om bekend. Nooit geweten dat dit ook hier dagelijkse praktijk is. Voor dat de zonnestralen krachtig over de heuvels schijnen zijn ze al weer verdwenen.
Enkele uren later sta ik voor de ingang van de kalk terrassen, waar iedereen wordt verzocht de schoenen uit te doen. Betreden van de kalk mag alleen met blote voeten want dat voorkomt beschadigingen en viezigheid. De terrassen ontstaan door warm bronwater, met een extreem hoog kalkgehalte, dat langs de berg omlaag stroomt. De kalk zet zich daarbij in kleine geribbelde laagjes af op de ondergrond. Het doet me denken aan een kalkschildje in een parkieten kooi.
Gelukkig is het prima antislip spul, anders waren er geheid al veel mensen naar beneden gedonderd. Maar aan toeristen geen gebrek. Wat een mensenmassa. In het hoogseizoen wil je hier niet zijn denk ik.
Maar gelukkig is er heel veel plek op de enorme archeologische site, van weer een geweldige stad uit vervlogen tijden. En ja, weer werelderfgoed. Voor de jaartelling werden de warmwaterbron en terrassen als iets heilzaams gezien, waardoor de stad Hierapolis werd gesticht, een Romeinse toeristenplaats. Men kwam van ver naar de thermale bronnen van Pamukkale. Hiërapolis werd een stad gericht op ontspanning, met een theater, een tempel, een arcaden-boulevard en een typisch Romeinse marktplaats (forum). Maar door de vele aardbevingen in het gebied heeft Hierapolis zich nooit volledig kunnen ontwikkelen en in 1354 werd de stad volledig verwoest door een zware aardbeving. Ook toen ik er rondliep werd er nog opgegraven en een enthousiaste Italiaanse archeoloog vertelde me dat ze pas een onderaardse gang hadden ontdekt! Lijkt me echt rete spannend.
