Als ik bij het hostel in Aqbolagh-e Humeh vertrek staat er een stevige wind en zodra ik de bergen en heuvels achter me heb gelaten om richting Qazvin te gaan wordt het zelfs stormachtig. De lucht is donkergrijs, niet van de wolken, want die zijn er nauwelijks, maar van de zand. Een zandstorm is misschien overdreven maar het is zo guur en stoffig dat ik van m’n principes af stap en de snelweg pak.
Het enige verschil tussen de snelweg en de grotere verbindingswegen is 1 of 2 rijbanen meer. Ik zeg wel rijbanen, maar eigenlijk is het een grote strook asfalt waar je met 3 maar ook met 5 naast elkaar kan rijden. Wegbelijning is er meestal niet en de kwaliteit van het asfalt is niet beter dan andere wegen. Het blijft gewoon altijd opletten voor barsten, gaten en sporen. En voor verkeer dat daar voor uitwijkt.
Eén geluk met die stormwind van opzij is dat ik geen roetwolken hoef te happen, maar ik krijg na enkele uren ook wel last van mijn nek. Tijd om te pauzeren. Ik kreeg een tip van Iraniërs bij het hostel om het ‘mausoleum van Oljeitu’ te bezoeken in Sultaniyeh.
Yep, ook weer werelderfgoed en het ligt gewoon op mijn route en ik zie het zelfs van ver al liggen. Dit enorme bakstenen gebouw heeft de oudst bekende dubbelgewelfde koepel van Iran, die 50 meter in doorsnee is en prachtig turquoise gekleurd. Helaas staat de hele binnenkant in de steigers en wat mij betreft kan het geheel wel wat TLC gebruiken.
Mijn motor staat, op verzoek van enkele medewerkers, direct bij de ingang en als ik terug ben van mijn bezichtiging, staan ze er op dat ik op de foto en de thee kom. Dus even later zit ik met 3 medewerkers in een knus kantoortje met handen en voeten mijn verhalen te vertellen, want helaas laat ook de vertaalapp ons even in de steek door ontbrekend internet.
Als ik weer op de motor zit lijkt de lucht op te klaren als ik dichter bij mijn eindbestemming voor vandaag kom. Onverwacht is het 30 graden en benauwd.
In de stad is het natuurlijk hardstikke druk en het verkeer vrij chaotisch, maar ik heb het hotel vrij snel gevonden. Ik ben echt zó blij dat mijn Garmin GPS navigatie het doet! Het geeft gewoon heel veel vertrouwen om te weten waar ik ben, wat ik nog tegen ga komen en dat ik een eindbestemming heb. Googlemaps werkt ook prima, maar te pas en te onpas valt ook daarvoor de internetverbinding weg en dat is ronduit lastig.
Het hotel is een echte oase in het drukke stadje Qazvin. Prachtig authentiek, met een mooi binnenplaatsje, vijvertje en zitjes. Hier ga ik het zeker wel even volhouden. Nu meteen even de stad verkennen en morgen op mijn gemak op pad.
Pfffff ik vind het wel bizar dat je in Iran bent nu! Spannend en wat een ervaring. Krijg je het nog verwerkt al die indrukken?
Via polarsteps zag ik niks meer gebeuren en ondanks dat we elkaar niet kennen vond ik het zelf spannend: hoe zou het gaan waar zou hij zijn? 🙂 Tot ik nu zag dat er weer een post stond op globalsmile, Prachtige fotos weer en mooi te lezen dat ze zo vriendelijk en behulpzaam zijn in Iran. Goede reis verder. Toedels 🙂
Hoi Martine, zo klote dat hier al die social media geblokkeerd is! Maar verder is het super hier en inderdaad heel veel indrukken. Ik moet me nu zelfs een beetje aan een tijdschema gaan houden, anders haal ik het niet om op tijd aan de grens met Pakistan te zijn. Iran is echt gigantisch groot en er is zoveel te zien. Als ik Iran en Pakistan achter me heb wordt het ff uitblazen denk ik! Grs!