Net buiten Kuala Lumpur liggen de Batu Caves die ik graag wil bezoeken. Voor deze keer laat ik de motor echter staan want ik heb geen zin om een uur in een verkeersopstopping te staan. De Grab-taxi, vergelijkbaar met Uber, brengt me voor €4,- naar de 16 km verderop gelegen grotten.
Het is er erg druk en verbazingwekkend genoeg zijn er geen entreekosten. Om de grot en de tempel te bereiken moeten er eerst enkele serieuze trappen beklommen worden. Boven aangekomen valt de tempel een beetje in het niet in de gigantische grot maar het is de beklimming toch wel waard. Terug beneden bekijk ik het komen en gaan van alle toeristen een tijdje en raak ik aan de praat met twee leuke Nederlandse meiden die sinds hun afstuderen ook aan het reizen zijn. We delen de taxi terug naar de stad waarna we weer ieder onze weg gaan.
Terug bij het hotel raak ik bij het zwembad aan de praat met 2 Nederlandse vrouwen die op doorreis naar Borneo zijn. Een enorme regenbui maakt een resoluut einde aan onze gesprekken in het water en we besluiten om na de bui samen te gaan eten in Jalor Alon Food Street. De hele straat staat vol met eetkraampjes en buitenrestaurantjes waar je goedkoop, voornamelijk Aziatisch, kan eten en we laten het ons goed smaken.
Na het eten valt ons oog op een kraampje met durians, dit stinkende fruit ziet uit als een stekelige meloen en wordt geliefd of verguisd. We delen de mening dat we het land niet kunnen verlaten zonder dit geprobeerd te hebben en kopen een kleine portie. We krijgen er handschoenen bij want het is niet gemakkelijk eten en de geur geeft af. De zachte structuur van het vruchtvlees lijkt nog het meeste op boter of overrijpe banaan die om een flinke, witte pit zit. De geur is vreemd, weeïg, rot en nodigt niet uit om te eten. Maar dat doen we wel en het valt mij niet tegen. Niet lekker, maar ook niet echt vies. Ik ben in ieder geval blij dat ik het geprobeerd heb want in Thailand en Maleisië is de durian echt overal aanwezig. Al is het alleen al op verbodsborden in hotels om het mee naar binnen te nemen.
