Gelukkig gaat het sneller om de stad Tbilisi te verlaten dan in te komen. Het landschap verandert snel in weidse droge hoogvlaktes. Er staat een flinke, frisse wind en de temperatuur haalt maar net de 20 graden. Er hangt veel stof in de lucht en ondanks de wind verzamelt zich veel stof op het vizier van mijn helm en de beeldschermen voor mijn neus. Je zou zeggen dat de wind het er af blaast, maar het is eerder andersom denk ik.
Bij de grens aangekomen gaat eigenlijk alles gesmeerd. Ik verlaat Georgië met een stempel in het paspoort en ook de binnenkomst in Armenië geeft geen problemen. Een loket voor de paspoortcontrole, een loket voor de voertuiggegevens en een douanier die me vraagt om een tas open te maken maar er eigenlijk niet in kijkt. Ook voor Armenië moet ik, een stukje verderop, een aparte verzekering voor de motor afsluiten maar als de papieren getekend zijn en ik met mijn bankpas of creditcard wil betalen zegt de goede man dat dat niet mogelijk is. Maar ik had dat vooraf aan hem gevraagd en een duidelijk ‘yes’ te horen gekregen. Niet dus. Uiteraard heb ik nog geen Armeense Dram in m’n portemonnee maar gelukkig wel dollars. Die kan ik in het naastgelegen wisselkantoor wisselen en hem de 8.000 Dram (20 euro) overhandigen. Iedereen blij en na ook nog een SIM kaartje gescoord te hebben vervolg ik mijn weg.
Langzaam veranderen de hoogvlaktes in bergen en dienen zich flinke bergpassen aan. Brrr, de temperatuur zakt weer flink en tikt even de 12 aan. Gelukkig heeft mijn motor handvat verwarming en stuurkappen die de koude wind weghouden van mijn zomerhandschoenen.
Als ik uit de kale, gure bergen afdaal kom ik bij het gigantische Sevan meer, waar ik bijna 100 km langs blijf rijden. Prachtig om te zien hoe de mist over de bergkammen naar het meer drijft. De zon staat al aardig laag en in het laatste zuidelijkste stadje aan het meer stop ik om mijn plan te trekken: verder of hier overnachten. Naast me staat een taxichauffeur die me hele Armeense verhalen begint te vertellen waar ik geen brood van kan bakken. Hij begrijpt wel dat ik uit Holland kom, gaat meteen iemand beeldbellen en geeft de telefoon aan mij.
Krijg ik zijn dochter aan de lijn die al 10 jaar in Almere woont. Hahaha, erg leuk maar we schieten er allebei natuurlijk niet echt iets mee op.
Naast de plek waar we staan is een hotel waar ik naar toe ga om te informeren of ze plek hebben. Voor omgerekend € 25,- hebben ze plek. Dat is naar Armeense, en mijn, maatstaven niet goedkoop voor die plek, maar gelukkig kan ik er een ontbijt bij onderhandelen.
Het restaurant bestaat uit allemaal kleine kamertjes waar een man of 6 aan tafel kunnen zitten. Niet echt gezellig, maar ik ben de enige gast, dus ik zit sowiezo alleen. Het valt niet mee om eten te bestellen want ze hebben geen menu en niemand spreekt Engels. Gelukkig heb ik een app (Point It) die uit allemaal plaatjes bestaat en ik kan aanwijzen wat ik zou willen. Het vlees in de soep sla ik even over.
