Als ik vertrek in Bam, zoek ik, zoals iedere dag, eerst een tankstation. Op mijn routes kom ik meestal maar een enkele tegen en ik vind het een prettig gevoel om 400 km lang niet meer naar benzine uit te hoeven kijken. Je zou zeggen dat het hier stikt van de benzinestations, aangezien het land zoveel olierijkdom heeft, maar dat is niet zo. En meestal liggen ze niet op doorgaande wegen maar iets verscholen op een industrieterrein.
Het is er druk, er staan 4 rijen naast elkaar te wachten en ik sluit netjes aan. Voor ik aan de beurt ben zijn er alweer verschillende foto’s van mijn motor en mij gemaakt.
En maar goed ook dat ik getankt had, want tijdens de 300 km die ik daarna door de woestijn richting de Pakistaanse grens rij kom ik er geen meer tegen. Als ik aankom in Zahedan zie ik een tankstation waar wel 50 auto’s staan te wachten in de straat die er naar toe gaat. Ik besef me dat benzine erg schaars is hier en ga meteen tanken. Achteraan sluiten met 32 graden in de volle zon lijkt me geen goed plan en ik vraag vooraan of ik voor mag gaan, maar ze wijzen me naar de andere kant van het benzinestation. Daar blijkt een aparte pomp voor de Iraanse motoren te zijn. Afgeschermd met poortjes waardoor auto’s er niet bij kunnen. Ik ben meteen aan de beurt en zie in de straat wel 10 clandestiene benzine verkopers staan, die benzine uit grote jerrycans en plastic flessen verkopen. Inderdaad schaarste dus. Gelukkig kan ik nu 400 km Pakistan in rijden en nu maar hopen dat benzine daar beter te verkrijgen is.
Qua gevoel lijkt het of ik de grens al over ben: men draagt hier alleen nog maar de traditionele kleding. Vrouwen in zwarte doeken en mannen in pofbroek en blouse/jurk tot op de knieën. Mannen zien er wel mooi uit vind ik. Ook de buitenwijken van de stad zijn anders. Militaire controleposten op de weg, ommuurde compounds waar mensen beveiligd wonen, wachttorens met bewapende bewakers en hostels die om veiligheidsredenen geen gasten meer onderbrengen.
Er blijft niet veel keus over. Ik moet een hotel in het centrum van de stad nemen. Als ik daar rondloop merk ik echter weer helemaal niets van onveiligheid. Alles gaat gewoon zijn gangetje.
Een dag later is dat echter anders. Het is hier zondag en er zijn door het hele land herdenkingen van de aanslag in de moskee gepland. Een medewerkster van het hotel zegt me verantwoordelijk te zijn voor de veiligheid van haar gasten en vraagt me of ik het hotel vandaag aub niet wil verlaten. Gelukkig heb ik gisteren fruit en brood gekocht en kan ik het even uitzingen. Vanuit het hotel merk ik niets van protesten, maar vanaf die middag ligt internet volledig plat en in de verte hoor ik twee keer machinegeweren. Hopelijk schieten ze in de lucht.
De volgende dag lijkt er niets aan de hand maar internet werkt nog steeds niet. Als ik bij het Pakistaanse consulaat aan kom blijkt dit vandaag dicht te zijn. Nóg een verplichte nacht in mijn te dure hotel en wandelingen langs de vele winkels en marktkraampjes.
De ochtend er op ben ik stipt op openingstijd bij het consulaat, maar een italiaan die al 5 jaar op zijn Vespa-scooter over de wereld reist, is als eerste aan de beurt. Hij heeft dezelfde reisroute, papieren en visumvoorbereiding als mij dus ik hoor al snel dat we vandaag niet met een visum de deur uit gaan. Internet ligt al 3 dagen plat in Zahedan omdat dit als een onveilige stad is bestempeld. Zonder internet kunnen ze ons eVisum niet verwerken, maar we krijgen beide te horen dat we kunnen vertrekken zodra er weer internet is en we de bevestigingsmail binnen hebben. Erg frustrerend want ik wil zo snel mogelijk weg uit Zahedan en het veel te dure hotel. Er zit niets anders op dan geduldig af te wachten.
