In Iran is iedereen miljonair, maar dat is triester dan het lijkt, want door de enorme inflatie is geld bijna niets meer waard.
1 Miljoen iraanse lira is omgerekend ongeveer €3,20. Afrekenen vind ik nog steeds buitengewoon lastig omdat men soms de prijs in Rial en soms in Tuma laat zien (1 Tuma is gelijk aan 10 Rial) en de bankbiljetten zijn door de vele nullen slecht leesbaar. Maar als ik op weg naar Rafsanjan bij het tankstation 280.000 Rial moet afrekenen (bijna 1 euro) voor een volle tank benzine blijft dat lachen. Diesel is zelfs nog goedkoper en wordt bij vrachtwagens niet per liter maar per traject (!) geteld. Het maakt dus geen moer uit of je vrachtwagen uit 1965 hier 5 liter diesel per km verstookt of een super eco vriendelijke euro-5 norm heeft.
Tijdens het rijden springt mijn tripmeter op 10.000 km. Eigenlijk is het ietsje meer, want ik vergat deze op 0 te zetten toen ik thuis vertrok, maar ik ben blij dat al die kilometers probleemloos zijn verlopen en ik hoop dat het zo blijft. Onderweg stop ik even bij een mooie karavanserai die in de woestijn langs de lange, rechte autoweg ligt maar deze is helaas afgesloten. Ik tref er wel, voor de derde keer, een stel uit duitsland dat met 2 kinderen in hun oude VW campertje onderweg is en hier buiten overnacht heeft. Ik trof ze ook al in de stad Yazd, waar hun 2 blonde zoontjes zoveel aandacht trokken en aangesproken werden dat ze op zoek gingen naar de rust van de woestijn.
Rafsanjan heeft ongeveer 160.000 inwoners en er zijn slechts 3 hotels, wat al aangeeft dat hier weinig toerisme is. Als ik in de stad rond loop blijkt ook waarom want er is buiten de moskee en een kleine bazaar weinig te zien. Ik denk dat ik de enige toerist sinds tijden ben want iedereen kijkt naar me alsof ik van mars kom. Ook in het hotel alleen maar iraanse zakenmannen. Bij een koffietentje in het centrum raak ik in gesprek met de zoon van de uitbater, die prima engels spreekt. Jeugd in het voortgezet onderwijs krijgt engelse les op school en het verbaast me dat ze zelfs het westerse alfabet kunnen lezen. Heel knap en ik denk dat dit vergelijkbaar is met studenten die bij ons de russische taal leren en in cyrillisch leren lezen en schrijven. Als ik wil vertrekken mag ik absoluut niet betalen en ik beloof morgen terug te komen op voorwaarde dat ik dan wél mag betalen.
Ik heb een slechte nacht achter de rug want ik ben flink verkouden en dus maak ik vandaag tijd om mijn visum voor India voor te bereiden en wat uit te rusten. Het visum kan ik, net als dat van Pakistan, online aanvragen maar ik moet het waarschijnlijk wel zelf ophalen. Het visum voor Pakistan in Zahedan (Iran) en dat voor India bij het consulaat in Islamabad (Pakistan). Daardoor kom ik vandaag weinig buiten en dat is niet goed voor mijn gemoed. Vandaag is mijn oudste zoon, Pim, jarig en voor het eerst deze reis was ik nu liever thuis. Proficiat Pim!
