De laatste dag in Iran begint met een enorme tegenvaller. Als ik naar de bewaakte parkeergarage van het hotel loop zie ik van afstand al dat er iemand aan mijn spullen heeft gezeten.
Aan beide zijdes van de motor heb ik kleine gereedschapstasjes die er permanent op zitten. In de ene zit mijn regenpak, in de andere een flesje remvloeistof, een oliefilter en een banden reparatieset. En die laatste is verdwenen en de rits van die tas is kapot en staat open. Het heeft allemaal weinig waarde, maar net die set is mijn hulp als ik een kapotte band heb.
Als ik de bewaker er bij roep weet hij natuurlijk van niets, gelukkig kan hij wel de rits repareren. Bij de receptie vraag ik of ze camera bewaking hebben, maar helaas. Het moet iemand van het personeel gedaan hebben want de poort van de garage is altijd dicht en bewaakt. Uiteraard volgen duizend excuses, maar daar heb ik niets aan en ik verlaat teleurgesteld het hotel.
Een uur later ben ik bij de Taftan grensovergang. Ik heb alle papieren bij de hand en wordt van hokje naar hokje gestuurd. Eigenlijk vreemd dat een grensovergang altijd zo’n doolhof moet zijn, maar een uur later kom ik toch aan de Pakistaanse zijde uit. Daar staat Hamid, King of The Taftanborder, al te zwaaien. Hamid is een werknemer op de grenspost en is een legende onder zijderoute reizigers en helpt iedereen met alle formaliteiten om zijn land in te komen.
Ik loop achter hem aan langs ambtenaren die, zonder computer, de ene keer van alles in een heel groot boek en de andere keer op een los papiertje schrijven. Na alle stempels en notities kom ik bij de grote ijzeren poort, waar zeker 50 mensen in de verzengende hitte staan te wachten. Het voelt bijna gênant om daar met mijn motor tussendoor te gaan en Pakistan in te rijden.
Achter de poort staat een Levie, dat is een politieman die belastbaar met het beveiligen van reizigers. Hij gebaart me om mee te komen en ik rij achter zijn motor aan om 2 minuten later op het politiebureau te eindigen. Dat is niet meer dan enkele eenvoudige ruimtes met een binnenplaatsje en een hoge muur er omheen. Binnen tref ik een Belgisch stel met een VW camper en een Rus met een motor aan. De Levie wijst me een ruimte met een vloerkleed, dat is waar ik vannacht blijf slapen vertelt hij. Er komen vandaag nog 4 reizigers bij en morgen gaan we met z’n achten onder escort van Levies rijden.
Inderdaad komen die middag nog een Duits stel op de motor en 2 Italianen op hun Vespa scooter aan. Als de avond al is gevallen worden we alle 8 meegenomen naar het grenskantoor waar onze Carnets (de import- en export papieren van de motor) worden genoteerd en gestempeld.
Even later zitten we allemaal in het kantoor van de big chief van het grenskantoor en krijgen we koffie en koekjes en vraagt hij ieder van ons wat over ons land van herkomst.
Rond 19 uur zijn we terug op het politiebureau en we hebben het geluk dat de vrouw van het Duitse echtpaar in India is geboren en Pakistaans kan praten. De Levies spreken wel een beetje Engels maar dat zij de taal spreekt schept toch een soort van band. Zo willen de Levies wel eten voor ons gaan halen en we lappen allemaal 300 Roepies (€1,50) bij voor rijst en kip.
Niet lang daarna komt hij echter zonder eten terug want hij krijgt geen toestemming van de Big Chief. Maar de Big Chief nodigt ons uit om naar een cricket wedstrijd te komen kijken en daarna met hem te eten! Een paar honderd meter van het politiebureau vandaan is een soort compound met allerlei gebouwen waar alle werknemers van het grenskantoor verblijven. Het (grote) grenskantoor ligt namelijk zeer afgelegen in de woestijn en de werknemers blijven er ook slapen. Tussen de gebouwen zijn een man of 20 cricket aan het spelen en er worden stoelen en tafels voor ons aangesleept. Prachtig om te zien en de ballen vliegen ons om de oren. Rond 21.00 mogen we aan tafel en worden we verwend met een tafel vol met eten en als toegift krijgen we ook nog allemaal fruit, water en cola mee. Het moet niet gekker worden.
Rond 22.30 uur zijn we terug op het politiebureau en zijn we allemaal gaar. De Rus vertelt me nog even voor het slapen gaan dat hij net een muis langs mijn luchtbed zag lopen. En bedankt! Ik doe de halve nacht geen oog dicht, niet vanwege de muis maar vanwege alweer een dag met héél veel indrukken.
Is het verboden om op eigen houtje door Pakistan te reizen? Wat een toffe reis trouwens!
Hallo Rick, dat is inderdaad verboden voor het zuiden van Pakistan, ook wel Balochistan genoemd. Deze provincie wordt als gevaarlijk beschouwd doordat hier 15 jaar geleden aanslagen en kidnapping van toeristen is geweest. Nu is het wel veilig maar de overheid heeft toenbeslotenom toeristen altijd te beveiligen en dat doen ze dus nog steeds. Ten noorden van de hoofdstad Islamabad mag je weer vrij reizen (daar ben ik nu).