Langs de westkust van Thailand zak ik verder af naar het zuiden, richting de grens met Maleisië. Een korte felle regenbui vlak voor me maakt de weg goed nat maar ik hoef niet te schuilen en enkele kilometers verder schijnt de zon weer volop. Ik heb de dagteller van de motor bij mijn vertrek in Nederland op 0 gezet en vandaag verschijnt de 30.000ste km op de teller! Wat is het toch een geweldige machine die GS. Ik geniet er iedere kilometer van.
Op de tweebaans autoweg is het rustig en met de cruise control op 95 tikken de kilometers weg. Plotseling maakt de motor een enorme zwieper. Ik heb geen idee wat er gebeurt maar als ik in mijn rechterspiegel kijk zie ik de witte motorkap van een pickup truck. Ik ben aangereden!
Samen rijden we naar de vluchtstrook. Een jonge man stapt uit en kijkt meteen naar zijn spatbord linksvoor. Ik naar mijn rechter bagagekoffer. Buiten enkele vage strepen niks te zien. Ik vraag de bestuurder of hij me niet gezien had maar hij verontschuldigt zich dat hij geen Engels spreekt. Ook hij is duidelijk geschrokken.
Mijn hartslag wordt weer langzaam normaal en we vervolgen beiden onze weg. Ik heb nog steeds geen idee hoe het heeft kunnen gebeuren maar ik vermoed dat de bestuurder afgeleid was en me niet zag toen hij van rijbaan wisselde. Eigenlijk precies hetzelfde als wat me in India gebeurde, alleen stond ik toen stil en viel ik. De door de snelheid heel stabiele motor heeft me nu gered. Ik dank mijn beschermengel want dit had heel anders af kunnen lopen.
Het ‘resort’ aan de kust in Pak Nam heeft weinig gasten en voor 1200 bath (€31,-) mag ik twee nachten in een van de huisjes intrekken. Aan de overkant van de straat is het strand en een boulevard met avondmarkt waar met name Thaise moslims hun weekend komen vieren. Terwijl de ondergaande zon de lucht in vuur en vlam zet, struin ik rond op de markt. Witte toeristen kom ik hier niet tegen.
