In Iran is het vandaag zondag en ik hoopte dat dit zou betekenen dat er minder verkeer zou zijn. Minder auto’s dat wel, maar er is heel veel vrachtverkeer op de weg. Het is warm vandaag en de autoweg gaat recht door de droge woestijn. Een saaie, warme rit die wel nog heel even onderbroken kan worden door een bezoekje aan een karavanserai die ik onderweg tegenkom. Helaas onder constructie en niet toegankelijk, maar ook van buiten heel mooi.
Als ik bij een tankstation stop voor thee, staan er in no time 4 truckers om me heen. Internet ligt er uit waardoor de vertaal app niet werkt en ze spreken geen woord Engels, maar toch vormt zich een gesprek en we lachen nog wat af ook. Af en toe lijkt het wel ‘hints’, het moet echt leuk zijn om vanaf een afstand te zien, hahaha. Mijn reisnaam die ik voor deze reis bedacht had, is ontstaan door met de letters G en S (voor de niet-motorrijders: GS is het type motor waar ik op rij) creatief aan de slag te gaan. Ik kan, tot nu toe, geen land ter wereld bedenken waar Global Smile meer tot zijn recht kan komen. Iraniërs zonder Smile bestaan geloof ik niet.
Zo ook als ik bij het hotel aankom: ik hoef het niet eens te vragen, de eigenaar biedt me meteen aan om de motor bij hem in de opslagruimte te zetten, want ook dit hotel ligt in een nauw straatje waar alleen voetgangers kunnen komen.
Als ik een uurtje later door de steegjes richting bazaar loop kom ik een jong iraans stel tegen en de jongedame zegt “Hello”, wat op zich al bijzonder is omdat vrouwen meestal wegkijken als ik naar ze kijk. Als ik 50 meter verder stop om met Googlemaps mijn richting te bepalen, hoor ik achter me “Excuse me…”. Het is de jongedame die ik net tegenkwam en ze vraagt of ik engels spreek en of ze me een interview mag afnemen. Ze studeert engels en voor haar examen dient ze iemand die engels spreekt te interviewen en de video opname hiervan wordt beoordeeld door haar mentor.
Dus even later zitten we gezellig op een bankje voor de prachtige moskee te praten terwijl haar man ons filmt. Ze is heel erg zenuwachtig maar heeft het goed voorbereid want ze heeft 20 vragen in het engels opgeschreven. Ze spreekt heel goed engels en het wordt een gezellig gesprek waarin ze me vraagt wat ik, met een toeristische inslag, van Iran en hun stad vind. Na de afsluitende foto vervolgen we alledrie tevreden onze eigen weg.
De volgende dag ga ik meteen na het ontbijt op pad want rond het middaguur gaan de meeste zaakjes dicht om vervolgens tegen zonsondergang (rond 17 uur) weer open te gaan. Ik wandel naar de Tempel of Fire waar, op enkele verhuizingen na, al 1500 jaar een vuur brandend wordt gehouden. In de koude winters op de steppen van centraal Azië had vuur een belangrijke functie en werd het aanbeden voor het licht, warmte en comfort wat het bracht.
Daarna staan ook de bazaar en de moskeeën op het programma want dat blijf ik nog steeds indrukwekkende bouwwerken vinden. De middag gebruik ik, net als de Iraniërs om te rusten en in mijn geval om foto’s en teksten te bewerken.
Voor de avond valt bezoek ik de Towers of Silence. Dit is een Zorostriaanse begraafplaats uit de oudheid die net buiten de stad ligt. In vroeger tijden werden hier de doden naar toe gebracht voor een zgn. luchtbegrafenis. De overledene werd dan boven op heuvel op een daarvoor gemaakt plein neergelegd waarna de gieren hun macabere werk deden. Na 40 dagen werden dan alle overgebleven botten in een, nu afgedekte, put in het midden van dat plein gegooid. Ik laat me door de taxi weer in het centrum van Yazd terugbrengen waar het weer gezellig druk is geworden.
Ivo dat is wat anders dan het rondje vosseven en broekmolen rennen geniet er van mooie foto’s en video’s ik blijf je volgen en veel succes nog 👌👍
Hoi Ton, bedankt voor je berichtje. Als ik terug ben haal je me met gemak weer in met rennen vrees ik. 😉