Na een onrustige nacht wegens blaffende honden ben ik vroeg uit de veren. Het heeft vannacht flink geregend dus ik laat de tent nog even drogen zodat ik die droog kan opbergen.
Gisteravond ben ik met Harry en Marianne, de huidige uitbaters van de camping, nog boven op de berg naar een plaatselijk kroegje geweest. Harry kent de onverharde weg waar ik me gisteren voor omdraaide en vertelde me dat het te doen moet zijn met de motor. Dus ik ga het toch proberen.
Na afscheid genomen te hebben sta ik niet veel later dus weer op het punt waar ik gisteren omdraaide. Ik ben nerveus, maar ik begin er aan. De weg bestaat vooral uit grind, flinke stenen en geulen waar regenwater heeft gestroomd. Het is moeilijk rijden. Meer dan een uur beklim ik staand de steile weg. De ravijnen en vergezichten doen me niks, ik heb m’n volledige concentratie nodig om rijdend en rechtop te blijven. Dan is plotseling de weg geblokkeerd door bomen en stenen. Er naast is een alternatieve beklimming gemaakt, maar die gaat zó stijl omhoog dat zelfs lopen moeilijk is. Dat kan ik niet beklimmen met de motor. Terwijl ik me omdraai komen 3 crossers de berg omlaag en zie ik hoe steil het is.
Na weer een uur bergaf te zijn gestuiterd zet ik koers richting het Ohrid meer. Dat ligt op de grens met Noord-Macedonië en het laatste stuk van mijn route van die dag gaat ook door dat land. Maar aan de grens aangekomen denken ze daar anders over. Voor het eerst deze reis vragen ze naar de verzekeringspapieren van de motor en zien ze dat mijn verzekering niet geldig is daar. Overigens ook niet in Albanië, waar ik net vandaan kom. Oeps. Ik mag ter plekke een verzekering kopen voor €55,-. Dat is me wat te gortig voor de 75 km die ik in Macedonië ben en ik draai me weer om. Gelukkig mag ik wel, onverzekerd, weer Albanië in.
Maar nu heb ik een probleem. Het wordt al laat en ik ben in the middle of nowhere dus ik moet een slaapplaats vinden. Campings zijn hier niet. Ik kom langs een enorm sjiek hotel en besluit toch even te vragen wat een overnachting kost. Ik zie de eigenaar twijfelen als hij €20,- noemt en zeg hem dat ik €15,- wil geven. Is oke!
Wat een luxe. Het hotel is vrijwel leeg maar ik kan toch wat eten in hun restaurant. Voor- en nagerecht krijg ik ongevraagd van hun geschonken en savonds komen ze me zelfs koffie brengen. Het kan niet op want als ik smorgens mijn spullen op de motor maak om te vertrekken, komen ze me vragen waar ik het ontbijt wil gebruiken. Nou ja!
Met m’n buik vol stap ik even later op om weer aan een lange offroad rit te beginnen.
