Ik ben op weg naar huis en dat zou me blij moeten stemmen, maar dat is niet zo. Ik voel me zelfs een beetje verdrietig. Verdrietig dat dit mooiste en bijzonderste jaar in mijn leven voorbij is. Natuurlijk ben ik blij dat ik mijn geliefden in mijn armen kan sluiten, maar ik heb ook de bevestiging van wat ik voor vertrek al zei: ik kan ze missen, want ze zijn altijd bij me in mijn hart en onder handbereik via mijn telefoon.
Toen ik een jaar geleden vertrok had ik een redelijk goed idee van hoe de reis die ik ging maken er uit zou zien, maar ik had geen idee wat het met me zou doen. Dat heb ik nu wel. Ik ben nog steeds dezelfde persoon maar mijn kijk op de wereld, vooral op de mensen die er in leven, is veranderd. Mensen die niets bezitten en ploeteren om te kunnen bestaan delen zonder na te denken hun laatste bezittingen of vragen of ze je ergens mee kunnen helpen. Alle ontmoetingen, vriendschappen en gesprekken maakte deze reis een bijzondere levensles.
Alles wat ik hoopte is uitgekomen, met als hoogtepunt van deze reis en van mijn leven, de maand reizen met mijn zonen Pim en Rik. Het maakt me gelukkig en trots dat ik de vader van deze twee kanjers mag zijn en dit samen met hun kon beleven.
Ik weet nu welke richting ik mijn leven op wil sturen en voel me bevoorrecht dat mijn wieg in Nederland stond waardoor ik überhaupt keuzes kán maken die mijn toekomst veranderen.
Tot slot wil ik iedereen bedanken die met me mee gereisd heeft door me te volgen of te reageren op mijn verslagen. Ook dat maakte dat ik wel solo op reis was, maar nooit alleen.
