Na met mijn zonen de mooiste maand in mijn leven te hebben meegemaakt, valt het afscheid me gelukkig toch niet al te zwaar. Ik reis graag alleen en voel me eigenlijk zelden eenzaam omdat ik geregeld mensen ontmoet.
Zo ook als ik verhuis naar een ander, goedkoper, hotel in Bangkok. Andreas uit Oostenrijk heeft mijn motor zien staan en we raken in gesprek over motoren en reizen. We spreken af om samen te gaan eten en daarna praten we onder het genot van enkele biertjes nog lang door.
Ik maak het echter niet laat want de volgende ochtend wil ik al vroeg op het immigratie kantoor zijn om mijn visum te verlengen. Dat kantoor ligt 19 km verderop in Bangkok en de rode kleuren in de route van Googlemaps voorspellen niet veel goeds.
En die voorspelling klopt. Ik doe er met de motor 50 minuten over om daar te komen. Gelukkig is het echter niet druk op het immigratie kantoor. Ik dacht goed voorbereid te zijn door de benodigde papieren in het hotel al in te vullen en te printen, maar dat wordt niet geaccepteerd en ik mag alles opnieuw met pen invullen. Ik heb ook een bewijs van verblijf van mijn hotel meegenomen, maar ze verlangen dat het hotel dit online in een daarvoor geschikt formulier invult. Dat lukt echter niet want de conciërge van het hotel mist de kennis daarvoor. Ik mag gelukkig ook een nieuwe hotelboeking indienen, dus even later kan ik een bevestiging laten printen van het goedkoopste hostel in Bangkok: €4,50 voor één nacht! Die ik later ook weer annuleer. Vier uur later sta ik dan toch buiten met een visum voor 30 dagen in mijn paspoort. Ik kan weer even vooruit!
De volgende dag vertrek ik in (de verplichte) lange broek naar het Grand Palace van Bangkok. Wat een pracht en praal zeg! Ik kan wel foto’s blijven maken en dan nog krijg ik het niet verbeeld. Het paleis bevindt zich in het historisch hart van Bangkok. Binnen de 2 km lange witte muren van het complex bevindt zich ook de belangrijke tempel Wat Phra Kaew. Alles is tot in de puntjes gerestaureerd en verzorgt.
Bij het dure entree ticket (€15,- en Thai mogen gratis binnen) hoort gelukkig wel een theatervoorstelling, verderop in de stadsschouwburg. Ook die is erg de moeite waard. Onbegrijpelijk hoe de danseressen hun handen en vingers veel meer dan 90 graden terug kunnen buigen tijdens de mooie, maar daardoor vreemd uitziende, handbewegingen.
Bijna net zo indrukwekkend is mijn wandeling terug naar het hotel. Bijna iedere straat, ieder winkeltje is een foto waard. Er valt zoveel te zien in Bangkok.
